Ποιητικά πορτραίτα, 2018

15,00 
Η μνήμη της ποίησης

Η ποίηση, οι ποιητές, τα ποιήματα υμνούν τη γλώσσα, τις λέξεις, τον μύθο και τη διαδρομή τους στον χρόνο.Από την εποχή του Ομήρου έως και σήμερα, περιγράφουν τον βίο των ανθρώπων με κώδικες που ορίζουν τα μικρά και τα μεγάλα της ύπαρξής τους, τα μικρά και τα μεγάλα με τα οποία δονείται η καθημερινότητα των σύγχρονων ανθρώπων. Η δράση των ποιητριών και των ποιητών όπως αυτή καταγράφεται στον εκδοτικό χώρο, τρανή και ουσιαστική, συνεισφέρει με τον δικό της τρόπο στη διαμόρφωση του πολιτιστικού ορίζοντα της σύγχρονης Ελλάδας.

Καθ’όλον τον εικοστό αιώνα οι ποιητές και οι ποιήτριες με τα κείμενά τους συνοδοιπόρησαν με όλες τις σπουδαίες στιγμές και τα γεγονότα του σύγχρονου κόσμου, και όχι μόνο. Το Γραφείον Ποιήσεως καταγράφει τον βίο των λέξεων που καθώς ορίζουν στο ποίημα την ποίηση περιγράφουν και το έργο του δημιουργού τους. Συνομιλεί άμεσα με τη σύγχρονη ποιητική παραγωγή, καταγράφοντας και αρχειοθετώντας το έργο των σύγχρονων ποιητριών και ποιητών, μέσα από τα ποιήματα και την ποιητική τους τέχνη.

Τα «Ποιητικά Πορτραίτα» παρουσιάζουν σε εβδομαδιαίο επίπεδο, κάθε Κυριακή, σε συνεργασία με την ημερήσια εφημερίδα των Πατρών Πελοπόννησος, τη ποιητική δράση κάθε φορά ενός ποιητή ή μιας ποιήτριας που ζει και παράγει σήμερα στον ελλαδικό χώρο.Ηπαρουσίαση καταγράφει κάθε φορά τις απόψεις τους, τη συνάντησή τους με έναν σπουδαίο ομότεχνο, ένα χειρόγραφο ποίημά τους, το οποίο συνοδεύεται κάθε φορά από το αντίστοιχο φωτογραφικό υλικό και το απαιτούμενο ευσύνοπτο βιογραφικό.

Σε συνέχεια του 2017, το 2018 παρουσιάστηκαν 46 ποιητές και ποιήτριες από όλες τις υπάρχουσες εν δράσει «ποιητικές γενιές» της σύγχρονης Ελλάδας, δίνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο τη δυνατότητα στον αναγνώστη να μελετήσει το ψηφιδωτό της σύγχρονης ποίησης, μέσα από την παρουσίαση των ποιητικών «προσωπικοτήτων» που δημιουργούν, έχουν εγνωσμένο ποιητικό βίο και διαμορφώνουν τον λογοτεχνικό ορίζοντα της πατρίδας μας. Η καταγραφή αυτή έχει ως κύριο στόχο, παράλληλα με τα όποια γραμματολογικά χαρακτηριστικά να καταγραφούν και οι απόψεις των ίδιων των δημιουργών για την ποίηση και τις υγρασίες που αφήνουν στον χρόνο τα ποιήματα τους. Οι καταγραφές συνεχίζονται με τα ποιητικά πορτραίτα του 2019.

Αντώνης Δ. Σκιαθάς
Γραφείον Ποιήσεως

Πολιτικόν Ενύπνιον Ι

10,00 

Η ποίηση αρχίζει εκεί όπου την τελευταία λέξη την έχει ο θάνατος. Αν, λοιπόν, σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια, αλλά η δημιουργία, η ποίηση είναι ο μαγικός τρόπος να ανοικειώνεις τον κόσμο, όπως δήλωναν οι Ρώσοι Φορμαλιστές. Ένας κόσμος πλάθεται από την αρχή με τις λέξεις, και δεν είναι φανταστικός, όπως πιστεύεται, αλλά ίσως ο μοναδικός αληθινός και ουσιαστικός.

4×4 Ποιήσεις #1

12,00 

Το πρώτο βιβλίο της σειράς 4×4 των Eκδόσεων Πικραμένος περιλαμβάνει τέσσερις ποιητικές ενότητες των ποιητών Σωτήρη Παστάκα, Βαγγέλη Τασιόπουλου, Αντώνη Σκιαθά και Γιώργου Χριστοδουλίδη, όπου κυριαρχούν επεισόδια της ζωής και αναδεικνύονται οι διαφορετικοί εκφραστικοί τρόποι που ο κάθε ποιητής προσλαμβάνει και πραγματεύεται τις εμπειρίες του.

Στο θαλασσινό ποιητικό παραμύθι «Η Σκιά του Άθω», ο Σωτήρης Παστάκας, εκκινώντας από την προσωπική περιπέτεια υγείας, περιγράφει τον θάνατο κι εντέλει τη ζωή από το Δέλτα του Πηνειού ως τις ακτές της Σκιάθου.

Ο Αντώνης Σκιαθάς, φροντίζει ποιητικά τα αναρριχητικά της μνήμης στις χαμένες σκήτες της ζωής.

Ο Βαγγέλης Τασιόπουλος, εστιάζει σε στιγμιότυπα της καθημερινότητας και γεγονότα που διαδραματίζονται στο όριο της νοητής γραμμής.

Τέλος, ο Γιώργος Χριστοδουλίδης, ελαφρώς θλιμμένος, φωτίζει ποιητικά ό,τι βρίσκεται εκτός ποιήματος αλλά αποκτά υπόσταση όταν αποκαλύπτεται.

Τα εύφλεκτα

10,00 

Έρωτας, ο εύφλεκτος.
Δύο «ε» μαζί.
Σχέση ετερόρρυθμη, ευθύνη περιορισμένη. Κι η γνώμη σου, επίσης.
Εγωιστής. Ορμητικός. Ανεξέλεγκτος. Λεηλάτης.
Νόμιζες πως θα τη βγάλεις καθαρή;
Σε διάλεξε. Τώρα, καλά ξεμπερδέματα!
Εγώ θα πω πως δεν γινόταν αλλιώς…
Εσύ;

Γλυκό ψωμί

ΤΑ ΑΓΙΑΣΜΕΝΑ ΧΕΡΙΑ

Τα χέρια σου πάντα στη φωτιά,
εμάς για να χορτάσεις,
και αμοιβή καμιά.

Ελεημοσύνη και φιλότιμο και πόρτα ανοιχτή,
και κάθε Σαββατόβραδο το πρόσφορο ετοίμαζες
την Κυριακή να μοιραστεί.

Στο δισκοπότηρο να φθάσει ήθελες,
να γίνει μέρος στη θυσία του Κυρίου,
και ποιος δεν έφαγε γλυκό ψωμί
απ’ τα χέρια σου,
έφυγες και σκορπίσανε μακριά
τα περιστέρια σου.

Κάτοπτρο

ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΙΙΙ

Τ’ αρνητικά απ’ το πρώτο πέταγμα,
μονάχα αυτά θα σου ζητήσω.
Τ’ άλλα τα βλέπω ολημερίς,
τι ωφελεί να τα εμφανίσω;

Δυο πρόσωπα που φώτιζες
και μοιάζανε με ένα.
Εκείνα εκεί τα είδωλα
πού να ‘ναι ξεχασμένα;

Καθρέπτη μου, σ’ αγάπησα,
ήσουν το πρώτο πλάνο,
τώρα τα χρόνια μου μετρώ,
και στα δικά σου φτάνω.

αναπαράσταση

8,00 

Την τελευταία φορά που επισκέφτηκα το σπίτι
το είδα κρεμασμένο απ’ τα μπαλκόνια.

Φθαρμένα τα κεραμίδια
οι ώρες λειωμένες στις κάμαρες.

Στα εικονίσματα των αγίων
ο έρωτας
έφιππος
σε γέρικο άλογο.

Τα μπαλκόνια προτίμησαν
να δώσουν χέρι βοηθείας στις γλάστρες
όπου ανθίζανε ορφανά τα πρώτα μπουμπουκάκια.

Ένα γέρικο άλογο, είπανε
τι άλλο είναι να δώσει;

Ραψωδίες

Καθρέφτης ΙΙ

Τη μια σου όψη μου ’δειχνες τη λαμπερή, καθρέφτη,
τη θολερή τη φύλαγες για το φινάλε, ψεύτη.

Βλέπω, απ’ την κορνίζα σου τα χρώματα ξεφτάνε,
κι εμένα με κολάκευες πως νέος πάντα θα ’μαι.
Τώρα με απορία σε κοιτώ, σκέπτομαι και φοβάμαι.

Τα πρώτα πλάνα να ’μεναν παντοτινά
που ήσουν ντυμένος στα γκρενά κι εγώ στα φαντεζί·
τα φλας ν’ ανάβανε ξανά, αντικριστά να βλέπαμε μαζί.
Ν’ άλλαξα τόσο άραγε ώστε να μην μπορώ
στο αληθινό μου πρόσωπο να πω πως είναι εγώ;

Αποστακτήριο

Καθρέφτης

Μια γωνίτσα απ’ τον καθρέφτη μένει καθαρή
και στο πρόσωπο οι ρυτίδες έκαναν αρχή.

Το πρόσωπο κι ο καθρέφτης
είναι της καρδιάς ο ψεύτης.

Έτσι τα ’φτιαξε ο χρόνος, για να παίζει στη ζωή.
Κρίμα που η αύρα φεύγει πριν προλάβει η αυγή.
Βιάζεται, θέλει να σβήσει
όσα φώτα έχει αφήσει.

Κι εγώ που πίστεψα της νιότης μου
η δύναμη πως είναι η πιο μεγάλη
γελάστηκα.
Ο χρόνος έχει τα φτερά
κι ό,τι μας δίνει στην αρχή δε μας το φέρνει πάλι.

Το Γλωσσάριο των Ανθέων

18,00 

Τι είναι το γλωσσάριο των ανθέων και σε ποια γλώσσα αντιστοιχεί;

Αντιστοιχεί σε μια λησμονημένη γλώσσα με επίκεντρο τη φύση και τη ζωή, τώρα περιορισμένη ανάμεσα σε επαγγελματίες και σε ερασιτέχνες φυσιογνώστες, σε εναπομείναντες ρομαντικούς.

Υπάρχει όμως και το ευρύ κοινό που κρατά τα βασικά: στολίζει με άνθη τις χαρές και τις λύπες, πλέκει στεφάνι την Πρωτομαγιά και τραγουδά την άνθιση ακόμα και στο κέντρο της Αθήνας.

«Το καλοκαίρι γιασεμιά και το χειμώνα γιούλια», σύμφωνα με τις εποχές που περνούν στον αποσπασματικό στίχο του Κωστή Παλαμά. Οι παλιοί ποιητές επικοινωνούν ουσιαστικά με το γλωσσάρι ενώ πολλοί από τους νεώτερους θέλγονται περισσότερο από τις ονομασίες και τα σύμβολα των λουλουδιών.

Αυτή η ανθολογία συγκεντρώνει μεγάλο μέρος από τη γνώση και μικρότερο από την άγνοια σε μια χρηστική έκδοση με 200 ωραία ποιήματα που έχουν γραφτεί στο όνομα των λουλουδιών, στο όνομα της αγάπης…