ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΙΙΙ
Τ’ αρνητικά απ’ το πρώτο πέταγμα,
μονάχα αυτά θα σου ζητήσω.
Τ’ άλλα τα βλέπω ολημερίς,
τι ωφελεί να τα εμφανίσω;
Δυο πρόσωπα που φώτιζες
και μοιάζανε με ένα.
Εκείνα εκεί τα είδωλα
πού να ‘ναι ξεχασμένα;
Καθρέπτη μου, σ’ αγάπησα,
ήσουν το πρώτο πλάνο,
τώρα τα χρόνια μου μετρώ,
και στα δικά σου φτάνω.
Καθρέφτης
Μια γωνίτσα απ’ τον καθρέφτη μένει καθαρή
και στο πρόσωπο οι ρυτίδες έκαναν αρχή.
Το πρόσωπο κι ο καθρέφτης
είναι της καρδιάς ο ψεύτης.
Έτσι τα ’φτιαξε ο χρόνος, για να παίζει στη ζωή.
Κρίμα που η αύρα φεύγει πριν προλάβει η αυγή.
Βιάζεται, θέλει να σβήσει
όσα φώτα έχει αφήσει.
Κι εγώ που πίστεψα της νιότης μου
η δύναμη πως είναι η πιο μεγάλη
γελάστηκα.
Ο χρόνος έχει τα φτερά
κι ό,τι μας δίνει στην αρχή δε μας το φέρνει πάλι.
Καθρέφτης ΙΙ
Τη μια σου όψη μου ’δειχνες τη λαμπερή, καθρέφτη,
τη θολερή τη φύλαγες για το φινάλε, ψεύτη.
Βλέπω, απ’ την κορνίζα σου τα χρώματα ξεφτάνε,
κι εμένα με κολάκευες πως νέος πάντα θα ’μαι.
Τώρα με απορία σε κοιτώ, σκέπτομαι και φοβάμαι.
Τα πρώτα πλάνα να ’μεναν παντοτινά
που ήσουν ντυμένος στα γκρενά κι εγώ στα φαντεζί·
τα φλας ν’ ανάβανε ξανά, αντικριστά να βλέπαμε μαζί.
Ν’ άλλαξα τόσο άραγε ώστε να μην μπορώ
στο αληθινό μου πρόσωπο να πω πως είναι εγώ;
ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΙΙΙ
Τ’ αρνητικά απ’ το πρώτο πέταγμα,
μονάχα αυτά θα σου ζητήσω.
Τ’ άλλα τα βλέπω ολημερίς,
τι ωφελεί να τα εμφανίσω;
Δυο πρόσωπα που φώτιζες
και μοιάζανε με ένα.
Εκείνα εκεί τα είδωλα
πού να ‘ναι ξεχασμένα;
Καθρέπτη μου, σ’ αγάπησα,
ήσουν το πρώτο πλάνο,
τώρα τα χρόνια μου μετρώ,
και στα δικά σου φτάνω.
ΤΑ ΑΓΙΑΣΜΕΝΑ ΧΕΡΙΑ
Τα χέρια σου πάντα στη φωτιά,
εμάς για να χορτάσεις,
και αμοιβή καμιά.
Ελεημοσύνη και φιλότιμο και πόρτα ανοιχτή,
και κάθε Σαββατόβραδο το πρόσφορο ετοίμαζες
την Κυριακή να μοιραστεί.
Στο δισκοπότηρο να φθάσει ήθελες,
να γίνει μέρος στη θυσία του Κυρίου,
και ποιος δεν έφαγε γλυκό ψωμί
απ’ τα χέρια σου,
έφυγες και σκορπίσανε μακριά
τα περιστέρια σου.
Καθρέφτης
Μια γωνίτσα απ’ τον καθρέφτη μένει καθαρή
και στο πρόσωπο οι ρυτίδες έκαναν αρχή.
Το πρόσωπο κι ο καθρέφτης
είναι της καρδιάς ο ψεύτης.
Έτσι τα ’φτιαξε ο χρόνος, για να παίζει στη ζωή.
Κρίμα που η αύρα φεύγει πριν προλάβει η αυγή.
Βιάζεται, θέλει να σβήσει
όσα φώτα έχει αφήσει.
Κι εγώ που πίστεψα της νιότης μου
η δύναμη πως είναι η πιο μεγάλη
γελάστηκα.
Ο χρόνος έχει τα φτερά
κι ό,τι μας δίνει στην αρχή δε μας το φέρνει πάλι.
Η τελευταία μάσκα είναι μια θεατρική ωδή πάνω στην ιστορία της Πάτρας με τη μορφή ενός πολύπτυχου χορικού, όπου τις φωνές της πόλης τις μοιράζονται οι ηθοποιοί, προσπαθώντας να βρουν την ταυτότητά τους, ερμηνεύοντας τις φωτεινές και σκοτεινές πλευρές της ιστορικής διαδρομής της και πραγματικές ιστορίες, όπως την ιστορία της στοιχειωμένης Πατρινέλας. Τελικά προσπαθούν όλοι ως κομμάτια και δυναμικές αυτής της πόλης να περάσουν στη συμφιλίωση και στην υπέρβαση. Το χρονικό πλαίσιο της καρναβαλικής περιόδου χρησιμοποιήθηκε προκειμένου να γίνει αναφορά στο διφυές στοιχείο του ανθρώπου, στη δισυπόστατη φύση του: αφενός μεν στον παραλογισμό, τον εκφραζόμενο στη συγκεκριμένη περίοδο, και αφετέρου στην κάθαρση που συντελείται με την καύση του Καρνάβαλου, οπότε και αποκαθίσταται η τάξη και η λογική.
Θεόδωρος Τερζόπουλος
Η ιστορία που χρησιμοποιήθηκε σαν καμβάς—και μόνον—για την τελευταία μάσκα είναι πραγματική και είχε συγκλονίσει την Πάτρα τη δεκαετία του ’60. Μια γυναίκα προδομένη από τον εραστή της και παθιασμένη για εκδίκηση σκοτώνει το παιδί του στην περιοχή του Δασυλλίου, δίπλα στα τείχη του μεγάλου Κάστρου. Η παιδοκτόνος μοιχαλίδα καταδικάζεται και λίγο αργότερα αυτοκτονεί μέσα στη φυλακή της.
Τα γεγονότα στη θεατρική τους εκδοχή διαδραματίζονται σε περίοδο καρναβαλιού, μια γιορτή ταυτισμένη με τη Διονυσιακή λατρεία και την παραφορά. Η ηρωίδα ενδεδυμένη τα προσωπεία της στοιχειωμένης Πατρινέλας ή της πόρνης τουΜανζάρ, κι ακόμα της Βακχικής Αγαύης και της αρχαίας Τρικλαρίας Αρτέμιδος (όλες γυναίκες – σύμβολα του Πάθους), σκάβει βαθιά τις ρίζες των μύθων που γεννήθηκαν στη γη της Αχαΐας και συνδέει το παρελθόν με το παρόν μας.
Κώστας Λογαράς
Ποτέ δεν ξέρει κανείς που μπορεί να οδηγήσει μια συνάντηση. Ο Άρης συνάντησε την Ιουλία σε μια στιγμή που η ζωή τους έλαμπε σαν πολύτιμος λίθος. Όλα έδειχναν ότι καμιά ακύρωση δεν θα τάραζε την πορεία τους. Όταν εκείνος βρέθηκε να την δολοφονεί κι αυτή να ξεψυχάει στα πόδια του, το κρύσταλλο των ζωών τους θρυμματίστηκε για πάντα. Κανένα κομμάτι δεν θα ταίριαζε ποτέ με κανένα άλλο.
Τι να περιμένεις μετά από αυτό;
Τι να ελπίζεις;
Κι όμως, η νεκρική σιγή που κατακάθισε σαν πηχτή σκόνη σε ότι απέμεινε απ’ αυτούς, έγινε ξάφνου τόσο εύγλωττη. Έγινε κραυγή ζωής.
«Τον θάνατο;
Όχι, δεν τον φοβάμαι.
Τον κάνω πέρασμα και δρασκελίζω το κατώφλι του.
Τον κάνω μήτρα και τοποθετώ εσένα ασφαλή μέσα
στα ζεστά της τοιχώματα. Τον κάνω ζωή και τον τινάζω από τη θέση του. Τον κάνω χάρτινο πύργο και του βάζω φωτιά», θα μονολογήσει ο Άρης, όταν χρόνια μετά τον φόνο, θα δίνει, σαν άλλος Θεός, άγγιγμα ζωής εκεί που βασίλευε ο θάνατος.
Η ποίηση αρχίζει εκεί όπου την τελευταία λέξη την έχει ο θάνατος. Αν, λοιπόν, σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια, αλλά η δημιουργία, η ποίηση είναι ο μαγικός τρόπος να ανοικειώνεις τον κόσμο, όπως δήλωναν οι Ρώσοι Φορμαλιστές. Ένας κόσμος πλάθεται από την αρχή με τις λέξεις, και δεν είναι φανταστικός, όπως πιστεύεται, αλλά ίσως ο μοναδικός αληθινός και ουσιαστικός.
Την τελευταία φορά που επισκέφτηκα το σπίτι
το είδα κρεμασμένο απ’ τα μπαλκόνια.
Φθαρμένα τα κεραμίδια
οι ώρες λειωμένες στις κάμαρες.
Στα εικονίσματα των αγίων
ο έρωτας
έφιππος
σε γέρικο άλογο.
Τα μπαλκόνια προτίμησαν
να δώσουν χέρι βοηθείας στις γλάστρες
όπου ανθίζανε ορφανά τα πρώτα μπουμπουκάκια.
Ένα γέρικο άλογο, είπανε
τι άλλο είναι να δώσει;
